یادم می آید حدود یک سال پیش بود، آنقدر از دست فردی عصبانی بودم که با خودم می گفتم هیچ وقت او را نمی بخشم.. هیچ وقت .. هیچ وقت.. هیچ وقت
روزها میگذشت و من با فکر تنفر از او مدام حرص میخوردم بدون آنکه یک کلمه با وی یا هرکس دیگر حرف زده و این حس خودم را خالی کنم
دوستی دارم که علاوه بر "میس کال" انداختن به موبایلم گاهی پیامکهای قشنگی برایم میفرستد.. یکی از آن پیامکها که درست در همان حال و روز پریشان بدستم رسید و سبک زندگی ام را تغییر داد این بود:
دیگران را ببخش
نه بخاطر اینکه آنها سزاوار بخشش تو هستند
بلکه فقط به خاطر اینکه تو سزاوار آرامشی
این پیام هرچند بدون اطلاع از اوضاع من توسط وی ارسال شد، اما درست زمانی به دستم رسید که وقتش بود
دیگران را میبخشم اما کارشان را فراموش نمیکنم
درس میگیرم از هر رفتاری که باعث آزارم شده و دیگر تکرارش نمیکنم
حرفهایی که در 27 سال زندگی ام همیشه بعد از درگیریهای لفظی در تنهایی هایم به طرف مقابلم میگفتم اکنون اگر لازم باشد رو در رو به خودشان میگویم.. از محبوبیت عمومی ام کاسته شده اما راحت زندگی میکنم... برای خودم و عزیزانم
